Lokalizacja: Ławica k/Sierakowa | Architekci: Michał Golusiński, Magdalena Raczkowska-Ziajska | Współpraca: arch. Hubert Rybkowski, arch. Przemysław Schwarz | Powierzchnia: 686 m2
Przedmiotem niniejszego opracowania jest adaptacja oficyny gospodarczej należącej do zespołu dworskiego w Ławicy k/Sierakowa.
Jest to budynek na planie prostokąta, kryty dwuspadowym dachem o więźbie w konstrukcji płatwiowo-kleszczowej. Obiekt jest w znacznym stopniu zniszczony. Dotyczy to przede wszystkim brakującej ściany szczytowej od strony dworu i fragmentów więźby w tej części lecz także wszystkich pozostałych ścian, gdzie występują spękania i ubytki w wątku ceglanym.
Budynek ma stanowić, zgodnie z zapotrzebowaniem Inwestora, zaplecze rekreacyjne dla odrestaurowanego dworu, który odzyskał świetność jako rezydencja mieszkalna, uwzględniająca nowoczesne rozwiązania funkcjonale przy zachowaniu zabytkowej formy i układu wnętrz.
W podobnym duchu podjęliśmy pracę przy koncepcji przebudowy oficyny. Nasz projekt nie jest jedynie historyczną rekonstrukcją. Nowa funkcja przewiduje lokalizację w przyziemiu basenu wraz z zapleczem sanitarno-technologicznym, a po przeciwległej stronie, sali wykładowo-tanecznej. Na poddaszu przewiduje się pokoje mieszkalne w związku z czym podniesiono dach tak by uzyskać odpowiednią wysokość pomieszczeń.
Basen będzie się znajdował w części budynku sąsiadującej z dworem, tak by umożliwić jak najłatwiejszy doń dostęp dla mieszkańców. W centralnej części oficyny projektuje się wrota prowadzące do klatki schodowej oraz holu głównego oddzielającego część basenową od części wykładowej.
Od strony formalnej, historyczne ściany poddane zostaną rekonstrukcji za wyjątkiem nowego gzymsu pod okapem zaprojektowanego na motywie detalu z innych fragmentów założenia dworskiego, kryjącego nowo projektowaną ściankę kolankową. Owa warstwa historyczna, poprzez pozostawienie otwartych przęseł, będzie odsłaniała wewnętrzną szklaną strukturę sygnalizującą nowoczesną funkcję. Gładkie tafle szkła cofnięte względem ścian zewnętrznych mają stanowić nowoczesny wątek, w sposób nieregularny przetykający historyczną osnowę. W partii basenu cofnięcie szklanej ściany stworzy zadaszony podcień biegnący wzdłuż dłuższego boku oficyny aż do holu głównego w środkowej części budynku. Fragment owej ściany jest zaprojektowany jako przesuwny tak by można latem otworzyć przestrzeń wewnętrzną i nadal móc korzystać z zadaszenia. Podobnie szczyt przeciwległy, zamykający salę wykładową jest cofnięty o jedno przęsło również w formie przeszklonej ściany. Zewnętrzna warstwa historyczna pozostając w istniejącym kształcie tworzy w tym fragmencie swoimi niewypełnionymi arkadowymi przęsłami jeszcze jeden zadaszony podcień.
Co do plastyki elewacji pozostawiono kamień jako materiał cokołu, jednak jako wypełnienie arkadowych przęseł użyto już wyłącznie cegły, gdyż funkcję kamienia jako materiału przeplatającego się z wątkiem ceglanym przejęło szkło.
Nowym elementem elewacji są ponadto wystawki okienne, w formie nowoczesnych brył o proporcjach pokrywających się z istniejącymi lukarnami. Zapewnią one wymagane doświetlenie pokoji mieszkalnych. Innym nowo wprowadzonym detalem wystroju elewacji są otwory w ceglanej ścianie szczytowej nad salą wykładową zapewniające ażurowe doświetlenie gabinetu na poddaszu.
Projekt adaptacji dyskretnie wprowadza nowoczesny język architektoniczny w zabytkową tkankę budynku nadając mu nowy wyraz, który odzwierciedla nowoczesną funkcję. Jest to zgodne z zasadą uwypuklenia historycznej struktury na zasadzie kontrastu. W tym przypadku na tyle subtelnego by współgrać jednocześnie z sąsiednimi zabudowaniami oraz otoczeniem.
